Een aantal maanden geleden heb ik een miskraam gehad. Ik voel dat ik nu de juiste tijd en wil voel om er over te delen. Vanaf het eerste moment dat ik voelde dat ik zwanger was, voelde ik een sterke connectie met het zieltje. Hij praatte tegen me. Ik voelde direct een moeder gevoel en een onbeschrijflijke rust. Een verlangen waarvan ik nu pas voelde hoe sterk het was. Na ongeveer een maand verliet het zieltje plots mijn lichaam. Wat een pijn, verdriet en ongeloof kwam er omhoog. Met flitsen van andere levens dat ik een soortgelijke ervaring had gehad. Het duurde een aantal weken totdat mijn lichaam en ziel de eerste klap konden verwerken. Inmiddels zijn we heel wat maanden verder en voel ik dat hij een rustig plekje heeft gevonden in mijn hart en daar mag hij blijven. Een van de redenen waarom ik er over schrijf is dat er veel vrouwen zijn die dit – in stilte of gedeeld – hebben ervaren en het steun kan geven er over te horen of lezen. Er zijn steeds meer vrouwen die er over delen en dat raakt me, het is een groot helingsproces. Van de verlies ervaringen nu maar ook van alle generaties die ons voor gingen. Je gevoel mag er zijn, hoe lang of kort het zieltje er ook is geweest, geboren heeft mogen worden of niet, door anderen is erkend of niet, medisch verklaarbaar of niet. Jouw lichaam voelt alles. Je bent oersterk. En je bent niet alleen, nooit (meer). Mijn DM staat open mocht je privé willen delen. Heel veel liefs
Dit is een oude foto, gemaakt in de betreffende maand.
